Thieu toch,

Tijdens het rommelen in mijn oude papieren en cursussen van de tijd dat we samen Milieuzorg studeerden op Erasmus deze week, kwam ik opeens een tekening tegen die je voor me had gemaakt om me op te beuren. De manier waarop je mijn kot altijd binnenkwam met 'Dag maat alles goed' met je Aantwerps accent zal ik nooit vergeten. Jij lachte altijd met mijn Brusselse woordenschat tot de dag dat ik je betrapte op het feit dat je zelf ook het woordje 'Ket' begon te zeggen. 

Je was warm, open en gevoelig, te gevoelig zo blijkt. Je vond ook altijd de juiste woorden om iemand op te beuren en je bracht altijd je levensvreugde mee. Ik herinner mij ook veel van onze conversaties, waarvan eentje over vrouwen en hoe je me zij dat je altijd zo snel verliefd werd. Een mooi vb van je goede
natuur.

Zo kwam het dus vandaag in mij op van je eens op te zoeken, want ik had je echt graag nog eens ontmoet na al die jaren, spijtig genoeg kwam ik op deze pagina terecht en vernam ik dit droevige nieuws. Ik zit nu, en ik zal hierin zeker niet alleen zijn, wel met vragen waar nooit geen antwoorden op zullen komen. Maar ik hoop van harte dat je nu waar je ook bent vrede hebt gevonden. 

We zijn elkaar uit het oog verloren maat, mensen komen en gaan maar herrineringen blijven, ik zal je nooit vergeten.

Een laattijdige innige deelneming aan je familie, collegas en naaste vrienden. 

Dorian Sansbury- 30/06/2016